مدت زیادی نیست که گوشی های دوستان و آشنایان ما میزبان انیمیشن های کوتاه و بعضا تبلیغاتی شده است که با نام انیمیشن های سوریلند شهرت یافته است . سبک جدیدی از تولید انیمیشن و تبلیغات که چندان سبک هم نیست . هر چند از خلاقیت تولید کنندگان در سادگی و سناریو نویسی این گونه آثار نمی توان بی رحمانه عبور کرد ولیکن در برابر زشتی هایی که این گونه کارتونک ها (کارتون های کوتاه) به خصوص در جمع خانواده های ایرانی به ارمغان می آورند نیز نمی توان بی تفاوت بود .
متاسفانه مثل خیلی از وقت ها و حوزه های هنری دیگر که هنرمندان دچار کجروی می شوند کارتونیست های جوان این مجموعه ها نیز که بسیار پرطرفدار هم شده اند دچار همان شده اند .
وقتی آثار سروش رضایی را می بینم ناخودآگاه یاد و خاطره ایرج میرزا برایم زنده می شود . او هم شعر می گفت شهریار هم شعر . ولی این کجا و آن کجا ؟ رسوخ هجویات و ابتذال جنسی به انیمیشن های سوریلند کم کم دارد به جایی می رسد که خیلی از نوجوان ها روی نشان دادن آن را به والدین خود ندارند .
پرداختن به مفاهیم غیر اخلاقی جنسی ، عادی جلوه دادن کلمات رکیک و زشت و دهان به دهان گشتن خیلی از اصطلاحات نامناسب در بین افراد جامعه از تاثیرات سوء این محتواها در مدتی محدود است . تکه کلام های این انیمیشن ها باعث صمیمیت اعضای خانواده ولو در فضایی غیر اخلاقی و نامناسب گشته است ! هر چند پدر و مادر های اخلاق مــدار خیلی هم خوش ندارند که فرزندانشان از این الفاظ نازیبا برای حرف زدن وام بگیرند .
خلاصه کلام اینکه به نظر شخص حقیر هنر یک وسیله است . هنرمند به هر وسیله ای می تواند و حق دارد از هنرش بهره گرفته تا پول در آورد ، شهرت پیدا کند و ... . اما بهتر است مراقب اثر ماندگار خودش در جامعه نیز باشد . افرادی که معروف می شوند یا آثارشان شهرت می یابد باید خیلی بیش از دیگران مراقب مسیر حرکت خود باشند ، چرا که با کمی انحراف از معیارهای انسانی و اخلاقی ممکن است تاثیرات منفی بسیاری را در اجتماع خود به جا بگذارند .
می شود بدون فحش و ناسزا ، بدون پرداختن به مسائل غیراخلاقی جنسی ، بدون الفاظ رکیک و چیزهایی از این دست مخاطب پر و پا قرص داشت ، تبلیغات گرفت و پول هم در آورد . شاید کمی سخت تر از روش های کنونی و رایج باشد اما اگر هنرمند واقعا قوه خلاقه اش مبتکرانه و نو و تازه باشد و کار کند قطعا خیلی موفق تر از این دسته آثار در بین مردم معرفی خواهد شد .
به امید آنکه تمام هنرمندان قـدرِ ابزاری که در دست دارند را به درستی دانسته و از آن به بهترین شکل ممکن و با حفظ اصل زیبایی برای اعتلای اخلاق و انسانیت بهره ببرند .
